De route naar Muiderberg mag wat mij betreft wel iets duidelijker worden aangegeven. Het was in elk geval wel zoeken naar de eerste markeringen van deze wandeling. Weesp is een aardig stadje,  midden in de roerige en drukke randstad. Historische kazematten laten zien dat dit ooit een buitenpost van de Hollandse waterlinie is.
De route gaat dwars door de Nieuwstraat waar grote en imposante kerken domineren. Daartussen, naast de Hanensteeg, de Weesper synagoge.

Deze synagoge staat hier al sinds 1840. In de tweede wereldoorlog werd dit gebouw geplunderd, Na de oorlog werd de Weesper gemeenschap samengevoegd met die van Bussum. Er waren nauwelijks gelovige Weesper joden uit de kampen terug gekeerd.
De synagoge werd in de jaren na de oorlog gebruikt als garage. In 1986 werd het gebouw gerestaureerd en kwam er, smakeloos genoeg, het arbeidsbureau in. In april 1997 werd het gebouw weer in gebruik genomen als synagoge.

Voor de ingang liggen een heleboel struikelstenen. Deze stenen gedenken de mensen die op 29 april 1942 richting Amsterdam en later naar Westerbork werden gestuurd om uiteindelijk ver in het oosten van Europa te worden vermoord. De kleine in de grond verzonken monumentjes zijn indrukwekkend.
Al slingerend door het stadje sla ik voor de Kruidvat nog even rechtsaf de Sleutelsteeg in.

Daar op nr. 3 woonde ooit Samuel van der Hal. Van 29 januari 1926 tot en met de dag waarop hij naar Amsterdam moest verhuizen woonde Samuel hier met vrouw en kind. Samuel was voorzanger en actief lid van de Weesper gemeenschap. Hij was bestuurslid van het Rode Kruis en van de Openbare Leeszaal en Bibliotheek en de Oranjevereniging. Ondanks zijn grote netwerk kon hij de oorlog niet overleven.

Enigszins gelaten loop ik vervolgens Weesp uit langs de Vecht richting Muiden. Van het water zie je niet veel door de lange rij woonboten. Vroeger hadden de Amsterdamse rijken hier hun buitens, nu woonbootbewoners. Traag verplaats ik me richting Muiden, de weg gaat op een gegeven moment omhoog, de dijk op. Muiden herinner ik me nog van heel vroeger, toen ik met mijn ouders en opa en oma aan het water een glaasje cola nuttigde.

Na het Muiderslot is het weer een dijk op klimmen. Een groep jonge koeien verspert mij de weg.  Terug is al een paar kilometer om, negeren en doorlopen is derhalve de enige remedie,
Een bewoner van een dijkhuis verderop is zo vriendelijk om wandelaars doorgang door zijn tuin te verlenen. Het is vandaag warm,  hier aan de rand van het IJsselmeer, de eerste muggen  verkennen de omgeving.  Gelukkig prikken ze nog niet, maar hun aanwezigheid is massaal.
De route eindigt onverwacht in Muiderberg. Ik ga daar kijken op het grootste Joodse kerkhof van Nederland. Een kerkhof dat al eeuwen in gebruik is waar nog steeds gelovigen een plek vinden. Er liggen een aantal bekende Nederlanders begraven. Waar is niet te achterhalen, de door mos aangetaste en soms wel 300 jaar oude stenen kennen veelal geen inscriptie meer. Een heuvel in deze bosachtige omgeving wekt een griezelige sfeer op. Als ik in een kuil stap vrees ik even het ergste.
Vanaf een hoogte kun je de nieuwere graven bekijken, een tuinman doet zijn best de grafrust aan te kleden. Joodse graven worden nooit geruimd, dus groeit de begraafplaats door.

Genietend van een broodje en een flesje pauzeer ik alvorens de volgende route te nemen.